Arłamów.

Cykl opowiadań z serii pt.:" PLOTKA 5" 

                 czyli: "Bajki nie całkiem zmyślone." część XIX.

- To wszystko przez Ciebie – z wyrzutem powiedziała do niego.

- Co znowu się stało – Dawid patrzył na nią zmieszany.

- Przez Ciebie musimy jechać do Arłamowa – mówiła, układając sobie włosy w klasycznego warkocza.

- Ja przecież nie kazałem nikomu jechać, jedziemy wszyscy na konsultacje.

- Tak, ale ja trenuję tylko dla Ciebie i teraz siedzę w autobusie i oglądam krajobrazy – jej ton wskazywał, że jest bardzo zirytowana

-I  co narzekasz, jest pięknie. Łukaszowi zrobiło się niedobrze i mamy przymusowy postój – chciał ratować sytuację Dawid.

- Tak, stoimy w jakimś wygwizdowie i oglądamy stare chałupy. A miało być tak pięknie. Mówiłeś, że Arłamów, jest stworzony dla nas. Że będziemy się tam czuli jak w niebie. A tutaj tylko wrony zawracają, bo myślą, że to „Koniec Świata”.

- Wiktorio, to Bieszczady. Tu musi być klimat „opuszczonego świata”, ale ja Ci mówię, tutaj się kiedyś sprowadzimy i będziemy żyli wspólnie do końca naszego życia – Bryan rozmarzył się, a jego oczy zasnuły się mgłą i na twarzy widać było wypieki.

- Ja Ci mówię, jeżeli w ciągu 10 minut nie zobaczę czegoś godnego uwagi, to koniec z nami. Nie będę Cię chciała znać. I nie będziesz sobie planować przyszłości ze mną – już przez zaciśnięte zęby mówiła wściekła na jego wizję w zapyziałej wsi.

- Wika…, bądź cierpliwa.

- Przecież jestem. Nie widzisz? Jaka jestem cierpliwa. Nawet para z uszu jeszcze mi nie bucha. Ale masz jeszcze pięć minut.

- Patrz jak ślicznie. Górki  coraz większe. Zakręty coraz bardziej ostre. I chyba masz rację. Psy tutaj szczekają jakoś inaczej. Zaczynam się bać – Dawid spogląda przez okno, a jego oczy robią się jakby trochę większe.

- Zostało, Ci trzy minuty i koniec z nami… – z małym zadowoleniem odliczała czas Wiktoria.

- No może trochę, przesadzam, ale pan Sławek mówił, że w Arłamowie,  coś można zobaczyć.

-Trochę przesadzasz?  Ja sądzę, że bardzo. I poza tym, to już jest koniec,  zaraz będzie koniec czasu…  i będziesz wszystkiego żałował -powiedziała z udawanym szczęściem w głosie.

-Czy mogę coś zrobić, żebyś mi wybaczyła? –dopytywał zrozpaczony Dawid.

-Jest taka jedna rzecz… - ciągnęła czując swoją wygraną Wiktorynka.

-Ja zrobię wszystko dla Ciebie, a naszemu wychowawcy, to chyba nagadam –starał się przymilić do swojej dziewczyny Dawid.

-No, bo są takie…

-Jakie? Czekolady, cukierki, książki, płyty… Nie wiem, co? – chciał odgadnąć jej myśli Bryan.

-Trudno…, póki  będziesz mi przerywał, to nie będziesz wiedział… – odpowiedziała stanowczo.

Dawid się załamał, w myślach szukał jakiegoś ratunku, przez myśl przechodziły mu nawet myśli samobójcze, ale nagle go olśniło… Postanowił, że zapyta Kacperka F, o radę:

-Kacper mam do ciebie sprawę – zaczął bardzo pewnie, bo mówił do wielkiego znawcy kobiecych zachcianek.

-Jak mogę ci pomóc mój kolego, nie wiem czy potrafię, ale mów o co chodzi –spokojnie zaczął rozmowę Kaflak, zdejmując ciemne okulary, w których wyglądał jak gwiazda piosenek Disco Polo.

-No Wiktoria mówi, że jest taka rzecz, która sprawi, że mi wybaczy… Wiesz, co to?

- A ty nie wiesz? Przecież cały czas o tym mówi… Gada o tym „jak najęta”. Uszy mnie od rana bolą, że tylko takie rzeczy ją „jarają”. Jak mogłeś tego nie słyszeć?

-Naprawdę, czyli co?

-No batoniki Kinder Coutry, który sprawiają, że dziewczyny są bardziej „zmiękczone” i można z nimi załatwiać najtrudniejsze tematy.

-Chodzi, tylko o jakieś głupie batoniki? Nic głębszego w nich nie tkwi? Nie chodziło o jakiś pierścionek, samochód, komputer, no chociażby kostkę Rubika? Ja chyba nigdy nie zrozumiem, umysłu kobiet. Te istoty są za bardzo skomplikowane. Wszystko robią stadami.  I potrafią rozwiązywać wielkie problemy, jakimiś batonami. To mnie przerasta i chyba zostanę starym kawalerem. – Dawid zaczął narzekać jak stary dziadek, który wszystko już w życiu przeżył. Na jego koszulce z nadrukiem kostki Rubika, zauważyć można było kilka plam. Czyżby się nam Braynek, spocił z nerwów?

-Nie o jakieś, tylko o jej ulubione – ze znawstwem stwierdził Kacper.

-Okej dzięki Flaczek j kupię jej batona w Arłamowie. Może będzie mnie stać i się „szarpnę” od razu na dwa batony – już trochę uspokojony stwierdził Dawidek.

-Powodzenia  - powiedział Kacper i  założył swoje „Boskie” ciemne okulary. Odwrócił się do okna i zaczął przyglądać się niebu, bo właśnie dzisiaj chciał zobaczyć, pierwsze w swoim życiu, zaćmienie słońca.

-Dzięki – już całkiem spokojnie odpowiedział Dawid.

     Przy drodze stał znak: ”Arłamów 800m”. Droga skręcała w prawo i prowadziła ostro w dół. Przed autobusem ukazała się wielka brama, na której widniał napis; „Witamy”. Drogowskazy kierowały na parking. Wszyscy w autokarze zamilkli. Hotel był ogromny. Cały w drewnie, w marmurach i w szkle. Pomieszczenia urządzone bogato i nowocześnie. A patio zapierało dech w piersiach. Muzyka, płynąca z głośników (trochę psychodeliczna), powodowała, że nastrój dookoła przypominał klimat z baśni. Nikt nie śmiał głośno mówić do siebie , wszyscy szli w milczeniu. Tylko Wiktoria cicho powiedziała do Dawida:

- Dawidku, zgadzam się, mogę tu zostać z Tobą do końca życia.

autorka: WK
                                                CDN